‘Ik wens je Licht en Liefde’ In de social media en in mijn vriendenkring, hele volksstammen wensen elkaar Liefde en Licht toe. De spreuk klinkt als een heil en zegenwens, als iets prachtigs, iets moois. Maar toch kriebelt er iets in mijn sjamanistische hart. Want waar is het donker gebleven? En waarom demoniseert men de nacht, de schemering, de nevel en het duister?

De aanbidding van het licht is oeroud en komt voor in de meeste spirituele stromingen. De kwaliteiten van licht wordt soms letterlijk genomen: door het licht groeien bijvoorbeeld de gewassen en is daardoor van levensbelang. Maar nog vaker symbolisch: het licht als kennis, als staat van (bewust)zijn, als de ultieme stap in spirituele ontwikkeling, het pad op weg naar de Schepper of Oerbron.

Twitter, Hyves, Facebook, LinkedIn: de zogenaamde ‘social media’ zijn niet meer weg te denken uit het communicatielandschap. Verhalen, kennis en ervaringen worden haast schaamteloos uitgewisseld. Een walhalla voor de moderne spiritueel of ligt niet de verdieping maar de vervlakking op de loer? Als Hyver en Twitteraar deed ik een onderzoekje.

De mens bewandelt van oudsher spirituele paden. We zoeken daar zingeving, antwoorden op onze levensvragen, heling en connectie. Er zijn simpele rechttoe rechtaan paden die niet veel onderhoud vragen, en daarnaast zijn er de moeilijk begaanbare paden voor de avonturiers. Veel van onze voorouders werden gedwongen door de goden, geesten en/of de samenleving om een bepaald pad te volgen. Als je familie een bepaald geloof aanhing, deed jij dat automatisch ook. Beschikte je over bijzonder spirituele talenten, dan werd je zelfs door de plaatselijke sjamaan of priester uitgekozen en ging je vervolgens jarenlang in de leer. Daarna moest je jezelf bewijzen via specifieke riten en werd je van leerling een leraar. Het oerpad is de weg van ervaring. Vallen, opstaan, bloed, zweet en tranen. Dat waren nog eens tijden.

‘Wij zijn ook jouw voorouders, vergeet ons niet’

De droom was helder. In de droom liep ik op een kerkhof. Een oud kerkhof, met mossige zerken, gehuld in letters uit een vreemde taal. Vreemd genoeg kon ik ze lezen. Ik liep op de doodspaden met een man in het zwart. Hij zong liederen, haast in zichzelf, en zijn bovenlichaam wiegde op eigen tonen.
‘Hier rust hij, jouw voorvader’ zong de man.
‘Hier slaapt zij, jouw voormoeder’
‘Vergeet ons niet’
Hij legde een witte gebedssjaal over mijn schouders.