in loving memory of Linda
| Wie is Linda |
|
Op 24 juli 2023 is Linda Wormhoudt overleden, we zetten haar werk voort. Mijn naam is Linda Wormhoudt, en ik houd mij al ruim 30 jaar bezig met sjamanisme. Ik volgde trainingen bij o.a. Maria Moonlion en Daan van Kampenhout, waarvan vijf jaar als zijn assistente. Mijn interesse richt zich vooral op Europees sjamanisme, en de ontwikkeling van rituelen die toepasbaar zijn in het huidige Westerse leven. Ik geef diverse opleidingen op sjamanistisch gebied en heb een eigen praktijk waarin ik individuele sjamanistische sessies geef. Daarnaast schrijf ik boeken, verhalen en artikelen over diverse onderwerpen. Ritme, stem en de doodÂÂÂÂ zijn speerpunten in mijn werk. “Ik ben een Aardevrouw. Een nuchtere Stier, een Aardetype. Van alle elementen ligt aarde het dichts bij mijn wezen, het is mijn thuis en mijn uitvalsbasis. Hier op aarde en vanuit aarde kan ik een vuurtje maken, kan ik langs rivieren lopen, vanuit hier kan ik de hemel bewonderen. Mijn voeten staan stevig op de grond en ik voel de zwaartekracht aan me trekken. Ik ben een sjamaniste, geen sjamaan, want die titel kun je jezelf niet zomaar aanmeten, vind ik. Sjamanisme is tegenwoordig een parapluwoord geworden, waaronder veel stromingen schuilen. Ik weet niet tot welke stroming ik behoor. Ik ben geen traditionaliste. Wel heb ik veel respect en bewondering voor de nomadische volkeren waar sjamanisme ontstond, maar ik leef in Nederland, in het hier en nu. Ik loop niet met mijn veren in mijn haar, ik heb geen exotische spirituele naam: ik ben gewoon Linda uit het Laagland.” In ‘Aardevrouwen spreken’, A3 boeken 2012
De doodIn mijn werk richt mijn aandacht zich onder andere op het sterfproces en rituelen rond dood en sterven. De dood is een overgang, een van de belangrijkste fasen in een mensenleven. In deze Westerse maatschappij zijn veel rituelen rond dood en sterven weggevallen of gereduceerd. In mijn sjamanistische werk creëer ik nieuwe rituelen die passen in deze tijd, maar soms geënt zijn op oudere rituelen uit verschillende tradities. De dood heeft vele gezichten, en ik ken er een aantal van dichtbij. ‘Ik zwerf over de heide. Ik baan mij een weg door het paars van bloemen, door het groen van struiken. Ik zie de sporen van ree en volg ze, schuin naar boven, in een halve cirkel naar de top van de heuvel Hier stopte ree, hier at ze, daarboven sliep ze. Iets verderop de resten van een kampvuur. Ik ga op mijn hurken zitten en pak een stuk verkoold hout. Hout vertelt me over de vlammen, over een gezongen lied, over een verdrietige jongen. Als ik weer naar beneden loop, scheert een kraai over en ik groet hem. Ik voel de energie van het land, die van ree, van kraai, die van heuvel. Ik bemerk de energie van hout, bloemen en struiken. Al die lagen wonen hier, bij de heuvel, hier op de heide.’
In ‘Aardevrouwen spreken’, A3 boeken 2012 LandschapsonderzoekWanneer wij denken aan het Engelse Stonehenge kunnen wij ons gemakkelijk voorstellen dat deze plekken een bepaalde, soms onnoembare spirituele kracht bezitten. Van heinde en verre komen mensen om de sfeer te voelen, de stenen aan te raken, rond te dwalen op de plek die voor onze verre voorouders een belangrijke plaats leek te zijn. Het is een heilige plek, een plaats van kracht, een sacraal punt in het landschap. Deze sacrale punten bestaan ook in Nederland. Het zijn containers van kracht, plaatsen waar zich een speciale energie bevindt, die voelbaar is voor de bezoekers. Ze zijn verbonden met de kracht van bidden, genezing, of natuurlijke krachten die voor ons allen beschikbaar zijn. Waar plekken in Engeland en Frankrijk met respect worden erkend en herkend, hebben de sacrale plaatsen in de lage landen het moeilijker. Veel mensen hebben geen weet meer van de oude krachtige plekken: alsof ze geen rol meer spelen in het algemeen bewustzijn. Het woord ‘krachtplaats’ betekent letterlijk ‘een plaats die kracht bezit’, een spirituele kracht, die afkomstig kan zijn van spirituele handelingen van mensen (plekken waar eeuwenlang is gebeden, een plek waar lang rituelen zijn gehouden) of een kracht die er van nature al is (een krachtige natuurlijke plek, bijvoorbeeld een bos, een meer, een bijzondere steen). De laatste jaren doe ik onderzoek naar krachtplaatsen in Noordwest-Europa, en dan specifiek in Scandinavië, IJslandÂÂÂÂ en Nederland. Dit onderzoek verwerk ik onder andere in boeken en artikelen.
Grafheuvels in NederlandVooral de grafheuvels hebben mijn aandacht. Een grafheuvel of Tumulus is een aarden heuvel uit de late Steentijd, Brons of IJzertijd waarin doden werden bijgezet. Verspreid over Nederland zijn er nog ongeveer 3000 prehistorische grafheuvels te vinden. De meesten zijn gemaakt door de mensen van de Klokbekercultuur: dezelfde die ook de hunebedden, die oorspronkelijk gebouwd zijn door mensen uit de eerdere Trechterbekercultuur, gebruikten in Drenthe. Hun verspreidingsgebied was groot: sporen van dit volk zijn gevonden van Denemarken tot Spanje. De meeste nog bestaande heuvels zijn zo klein dat ze amper opvallen in het landschap. Veel mensen weten dan ook nauwelijks van hun bestaan af. Het onderhoud van en de educatie over deze prehistorische graven is sterk afhankelijk van de gemeenten waarin ze liggen. Als landschapsonderzoekster heb ik de volgende theoretische lezingen beschikbaar:
Onderzoek naar sacrale plaatsen in IJsland:Momenteel is mijn landschapsonderzoek gericht op IJsland. In IJsland doe ik onderzoek naar heilige stenen, Alfengebieden en historische plaatsen. Onderzoek naar sacrale plaatsen in Noorwegen:
|
